To powtarzane często bez zastanowienia zdanie (podobnie jak anglojęzyczne „As above, so below”) podkreśla połącznie pomiędzy wszystkim, co ludzkie, codzienne i zwyczajne oraz tym, co boskie, duchowe i „większe od nas”. Tłumaczy, że kluczowe jest znalezienie równowagi pomiędzy tym, czego doświadczamy na co dzień, a szerszym kontekstem, co chociaż brzmi prosto, w praktyce często proste nie jest. Szczególnie w świecie późnego kapitalizmu, gdzie przywiązanie do przedmiotów i indywidualnych doświadczeń jest większe niż kiedykolwiek wcześniej – co sugeruje, że potrzeba powrotu do duchowości jest proporcjonalnie duża.

W mojej praktyce staram się pomagać przywracać tę równowagę. Wierzę, że to, co  przychodzi do nas ze świata zewnętrznego jest odbiciem tego, co dzieje się wewnątrz, ale ta wymiana energetyczna działa w dwie strony. Nie uważam, że praca z energią jest jedyną słuszną ścieżką. Co więcej, nierzadko bywa nawet sposobem ucieczki od realnego zajęcia się problemem, kiedy oczekujemy, że rozwiązania po prostu „magicznie” się objawią. Jednocześnie dla osób rozumiejących, że rozwój, w tym ten duchowy, to złożony proces, w którym zdarza się wielokrotnie wracać do tych samych wątków, praca z energią otwiera drzwi, których w żaden inny sposób otworzyć się nie da. Decyzja o tym, czy to już czas na przejście przez nie, zawsze należy do nas.